Δεν υπάρχουν πλέον χρονικά και αντικειμενικά περιθώρια, που να δικαιολογούν τη συνεχιζόμενη υποτίμηση της σημασίας της διάστασης και των συνεπειών του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο απειλεί μάλιστα να γίνει και πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. Τα σκάνδαλα, η διαφθορά, οι ανεπάρκειες και η αναξιοπιστία των Ελλήνων πολιτικών δεν είναι απλώς υποσημειώσεις της σημερινής ελληνικής τραγωδίας και ενδεχομένως του Ευρώ, αλλά ήταν και είναι ένα σημαντικό μέρος μίας επί δεκαετίες υπάρχουσας „ελληνικής πολιτικής Κουλτούρας“ της ανομίας, της απάτης και της διεφθαρμένης συμπεριφοράς των Ελλήνων πολιτικών και του πελατειακού τους συστήματος. Αυτή η „ελληνική πολιτική Κουλτούρα“ και τα πρόσωπα που την εκφράζουν, σπατάλησαν και σπαταλούν σε μεγάλο βαθμό τα αρχικά και τα συνεχιζόμενα πλεονεκτήματα της Ελλάδας από την ένταξη της στην ΕΕ, και λεηλατούν όχι μόνο τον πλούτο ενός έθνους [i] αλλά απειλούν ακόμη, όπως πιστεύουν πολλοί, να καταστρέψουν και την ύπαρξη του κοινού Ευρωπαϊκού Νομίσματος.
Οι Έλληνες πολιτικοί δεν ευθύνονται όμως μόνοι τους για την εμφάνιση και εξέλιξη της ανωτέρω εν συντομία περιγραφόμενης διεφθαρμένης „ελληνικής πολιτικής Κουλτούρας“. Συνυπεύθυνοι ήταν και είναι αρκετές χιλιάδες άτομα από όλα τα κοινωνικά στρώματα του ελληνικού λαού. Σε αυτά ανήκουν πάνω απ ' όλα τόσο η ελληνική άρχουσα τάξη, η οποία μόνιμα αποκρύπτει αφορολόγητα τα έσοδά της, με την ανοχή βέβαια των πολιτικών, καθώς και οι πολλές χιλιάδες από τη μεσαία και κατώτερη τάξη, που ανήκουν στο πελατειακό σύστημα των πολιτικών. Αυτές οι πελατειακές σχέσεις εξασφαλίζουν σε όλους τους εμπλεκόμενους ικανοποιητικές αμοιβές και άνετες αλλά μη παραγωγικές δημόσιες θέσεις εργασίας με γενναιόδωρες συνταξιοδοτήσεις. Υπήρχε και πάρχει δηλαδή ένα είδος σιωπηρής συνωμοσίας μεταξύ όλων αυτών των κοινωνικών στρωμάτων που μοιράζονται μεταξύ τους τα πλουσιοπάροχα δημόσια προνόμια.
Με τα δεδομένα αυτά η Ελλάδα ήταν και είναι, και μάλιστα παρόλη την κρίση, μια Οικονομία με ένα σχετικά υψηλό ΑΕΠ (208,5 δις € 2011), αλλά με χαμηλή φορολογία, υπερτροφική δημόσια απασχόληση και με χαμηλή ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών, οι οποίες έχουν ως αρνητικό αντίκτυπο τη χαμηλή συνολική παραγωγικότητα της Οικονομίας. Τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτά τα δεδομένα καλύπτονταν και καλύπτονται από τις πλούσιες επιδοτήσεις του Ταμείου Συνοχής της ΕΕ και από τον σχετικά φθηνό εξωτερικό δανεισμό. Ταυτόχρονα διευκολύνθηκε και διευκολύνεται επί πλέον η λειτουργία της πολιτικής αυτής και από την αναγκαστική φυγή του ευφυούς αλλά απογοητευμένου ελληνικού ανθρώπινου κεφαλαίου στο εξωτερικό, που η παραμονή του στην Ελλάδα δεν θα βελτίωνε μόνο τις επιδόσεις της ελληνικής Οικονομίας, αλλά θα είχε επίσης και μία δυναμική (νεανική) αντίσταση σε αυτή την διεφθαρμένη ελληνική πολιτική κουλτούρα [ii].
Μερικά Παραδείγματα της „ελληνικής πολιτικής Κουλτούρας“
Η σύγχρονη Λερναία Ύδρα [iii] της Ελλάδας έχει κατά το Μανωλόπουλο [iv] εφτά αθάνατα κεφάλια. Αυτά είναι:
(1) οι δωροδοκίες "ρουσφέτι ή φακελάκι", ιδιαίτερα στις δημόσιες υπηρεσίες,
(2) ο νεποτισμός (η οικογενειοκρατία),
(3) ο κρατικός παρεμβατισμός (Κρατισμός),
(4) το σύστημα των πελατειακών σχέσεων των πολιτικών,
(5) η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής,
(6) τα κλειστά επαγγέλματα και
(7) η σπατάλη του δημόσιου χρήματος.
Αυτές οι εφτά ελληνικά πολιτικά χαρακτηριστικά αντιπροσωπεύουν όλες τις πτυχές της συστημικής και πολιτικής διάστασης του σύγχρονου ελληνικού πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού δράματος.
Αυτά που ακολουθούν είναι συγκεκριμένα παραδείγματα που περιγράφουν μερικά χαρακτηριστικά αυτής της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής κουλτούρας.
- Ο ελληνικός τύπος δημοσίευσε στις 27 Αυγούστου του 2010, ότι 321 εκατονταετή άτομα, αφού είχαν προ πολλού πεθάνει, εξακολουθούσαν να παίρνουν ακόμη τη σύνταξή τους.
- Το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, υπολογίσθηκε από την τότε κυβέρνηση Σημίτη σε περίπου 5,5 δισεκατομμύρια ΗΠΑ δολάρια. Το πραγματικό κόστος τελικά ήταν πάνω από 11 δισεκατομμύρια $ των ΗΠΑ.
- Η υπηρεσία έρευνας φορολογικών αδικημάτων διαπίστωσε σε μία εξέταση ρουτίνας, ότι ένας γιατρός που εργαζόταν σε δημόσιο νοσοκομείο, με ετήσια ακαθάριστα έσοδα της τάξης περίπου 36.000 €, είχε επί πλέον αφορολόγητες τραπεζικές καταθέσεις γύρω στα 30 εκατ. €.
- Οι κατοικίες τα σπίτια και ειδικά οι πολυτελείς κατοικίες και πολυτελή σπίτια στην Ελλάδα είναι κριτήριο, με τη βοήθεια του οποίου υπολογίζεται ο φόρος εισοδήματος. Στα βόρεια προάστια της Αθήνας, όπου η ελληνική ελίτ έχει τις πολυτελείς βίλες της, οι πισίνες θεωρούνται και αυτές ένα επί πλέον κριτήριο εισοδήματος, γι αυτό είναι υποχρεωτικό να δηλώνονται στις εφορίες. Το 2010, στα βόρεια προάστια της Αθήνας είχαν δηλωθεί μόνο 324 πισίνες. Δορυφορικές φωτογραφίες έδειξαν όμως ότι υπήρχαν 16.974 πισίνες.
- Πέρασαν περίπου 55 χρόνια από τότε που αποστραγγίστηκε η λίμνη της Κωπαΐδας, παρόλα αυτά εξακολουθεί να υπάρχει δημόσια υπηρεσία διαχείρισης των υποθέσεων της λίμνης με προσωπικό 30 υπαλλήλων με πλήρη απασχόληση.
- Τον Ιούλιο του 2010 έγινε από την ελληνική κυβέρνηση, για πρώτη φορά, μια σοβαρή προσπάθεια να εξακριβωθεί ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων. Εντόπισαν 768.009 υπαλλήλους. Αυτοί αντιπροσώπευαν το 2010 περίπου το 19,2% της συνολικής απασχόλησης στην Ελλάδα. Το ανάλογο ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων στη Γερμανία ήταν το ίδιο έτος περίπου 11% όλων των απασχολουμένων.
Αν απασχολούνταν ποσοστιαία και στην Ελλάδα στο δημόσιο τόσοι όσοι και στη Γερμανία θα έπρεπε να απολυθούν στην Ελλάδα περίπου 328.000 δημόσιοι υπάλληλοι.
Εδώ θέλω να σταματήσω την απαρίθμηση αυτών των σχεδόν αδιανόητων πολιτικών πρακτικών των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες δυστυχώς είναι ατελείωτες [v].
Το αποκορύφωμα του όλου είναι όμως, ότι οι πολιτικοί για το ότι παράνομο και να κάνουν δεν τιμωρούνται. Τα άρθρα 62 και 86 του Ελληνικού Συντάγματος χορηγούν στους Βουλευτές (άρθρο 62) και σε όλα τα μέλη των κυβερνήσεων (άρθρο 86) πλήρη ασυλία.
Κανένας Βουλευτής και κανένα μέλος Κυβέρνησης δεν μπορεί να διωχθεί, να συλληφθεί ή να τιμωρηθεί με φυλακή, χωρίς την έγκριση του Κοινοβουλίου. Αυτή η de facto κατάργηση του διαχωρισμού των εξουσιών στην Ελλάδα επιτρέπει το εύλογο ερώτημα:
Υπάρχει στην Ελλάδα μια συνταγματική δημοκρατία που να ανταποκρίνεται ουσιαστικά στις απαιτήσεις του κράτους δικαίου;
Μετά από αυτή τη σύντομη και έτσι μη πλήρη παρουσίαση της “ελληνικής πολιτικής Κουλτούρας“ τίθενται τα εξής ερωτήματα:
Γιατί άργησε τόσο πολύ η κατάρρευση του συστήματος;
Δεν είναι το λιγότερο συνυπεύθυνα και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ για αυτή τη μοιραία εξέλιξη στην Ελλάδα, αφού από την αρχή ανέχτηκαν και εμπιστεύτηκαν αυτούς τους διεφθαρμένους Έλληνες πολιτικούς και - από ό, τι γνωρίζουμε σήμερα - εξακολουθούν να τους επιδοτούν και να τους δανείζουν δις. €, για πολλούς έλληνες πολίτες ανεξήγητα, και να διαιωνίζουν έτσι την πολιτική τους επιβίωση;
Πότε θα ξυπνήσουν επιτέλους οι πολιτικά υπεύθυνοι της Τρόικας;
Πότε θα αλλάξουν την πολιτική τους απέναντι στην Ελλάδα, έτσι ούτως ώστε οι διεφθαρμένοι Έλληνες πολιτικοί να μην είναι οι μόνοι δικαιούχοι των παροχών της ένταξης στην ΕΕ και στη ζώνη του ευρώ;
Πότε τελικά η μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού, θα έχει και αυτή την ευκαιρία να επωφεληθεί όχι μόνο από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αλλά και να συμβάλει θετικά στην περαιτέρω εξέλιξη αυτής της Κοινότητας;
[i] Η ελληνική Οικονομία παρά την πολυετή ύφεση που διατρέχει, εξακολουθεί να παράγει ένα ΑΕΠ της Τάξης των 208,5 δισ. € (2011), ή περίπου 19.000 € ανά κάτοικο, ή περίπου 50.000 € ανά εργαζόμενο.
[ii] Βλέπε, Μανωλόπουλος, Ιάσων (2012): Το Επαχθές χρέος της Ελλάδας. Τα σαθρά θεμέλια της Ευρωζώνης, η ευθύνη της πολιτικής Ελίτ και της επενδυτικής Κοινότητας, Σ. 219.
[iii] Η Λερναία Ύδρα ήταν ένα είδος φιδιού με πολλά κεφάλια της ελληνικής μυθολογίας. Αν έχανε ένα κεφάλι αναπτύσσονταν στη θέση του δύο νέα. Επίσης το κεφάλι στη μέση ήταν αθάνατο. Αυτό
το τέρας το θανάτωσε ο Ηρακλής.
[iv] Βλέπε υποσημείωση 4.
[v] Βλέπε Μανωλόπουλος, Ιάσων (2012): Το Επαχθές χρέος της Ελλάδας, Σ. 165-219. Εδώ παρουσιάζει ο Μανωλόπουλος έναν μεγάλο κατάλογο με πάρα πολλά σκάνδαλα αυτού του είδους.
